Δεκαεπτά κλωστές - Παναγιώτης Δημάκης


 Δεκαεπτά κλωστές.. Ένα βιβλίο που αγόρασα πέρυσι στην καραντίνα και τώρα ήρθε η ώρα να το διαβάσω.. 

Έχω μία αδυναμία στα βιβλία που είναι αληθινές ιστορίες ή ακόμα και σε αυτά που είναι βασισμένα σε αυτές! Μια αδυναμία που και αυτήν την φορά μου βγήκε σε καλό.. αφού διάβασα ένα συγκλονιστικό, σκοτεινό βιβλίο . Αν και το πρώτο του Παναγιώτη Δημάκη , δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει βιβλία άλλων συγγραφέων με πολλά βιβλία στο ενεργητικό τους. Εξαιρετική η προσθήκη των μαύρων σελίδων στο βιβλίο για την εναλλαγή των κεφαλαίων.

Οι « Δεκαεπτά κλωστές» βασίζονται σε ένα έγκλημα που έγινε στις 23 Αυγούστου το 1909, ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα στην Ελλάδα όπου ένας χωρικός σκότωσε 15 κατοίκους του νησιού Καλοκαιρινές στα Κύθηρα.

Ένα εξώφυλλο σκοτεινό όπως ο Καστελλάνης, ένα εξώφυλλο που μένει χαραγμένο στο μυαλό.. Ένας καλοκάγαθος χωρικός που μετατρέπεται σε δήμιο , που περνάει στην αντίπερα όχθη της ζωής, μην μπορώντας να αντέξει τον κοινωνικό αποκλεισμό του , ακόμα και αν όλα ξεκίνησαν από ένα ψέμα.. Έναν άνθρωπο που ενώ έχει τα πάντα, ξαφνικά δεν έχει τίποτα. 

Η εξαιρετική χρήση της Ελληνικής γλώσσας από τον Παναγιώτη Δημάκη μας μεταφέρει σε μία εποχή που δεν έχουμε ζήσει, σε μία ατμόσφαιρα του τότε. Με περιγραφές που μας ταξιδεύουν στα Κύθηρα, στην Ελλάδα του 1900 με τις ντοπιολαλιές, τα παρατσούκλια, τα προξενιά, κλπ

Δίνει έμφαση στην οικογένεια και το δέσιμο αυτής , σε όλο το βιβλίο. Ο Καστελλάνης ακόμα και μετά τα εγκλήματα ψάχνει την αποδοχή της μάνας του. Θέλει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα , για να μην στεναχωριέται ο πατέρας του. Η Άννα δεν συμφωνεί , αλλά υποτάσσεται στην θέληση των γονιών της. Ο Βρεττός πενθεί γυναίκα και παιδιά. Η Ατζολέτα , βλέπει την πλεκτάνη αλλά ο Σκαλέρης είναι ο άντρας και έχει τον πρώτο λόγο. 

Η ζωή στα Κύθηρα εκείνη την εποχή βασίζεται στο «τι θα πει ο κόσμος».. το bulling εκείνης της εποχής , το bulling της σημερινής εποχής.. Αυτό κι η αιτία να καταστραφούν ζωές , ψυχές , δεσμοί και κοινωνίες .. Για τον Αντώνη "η μεγαλύτερη αμαρτία του ήταν πως επέλεξε το σκοτάδι και βυθίστηκε ψυχή και σώμα σ' αυτό."

Από το βιβλίο κρατάω πολλά.. Όμως διάβασα και ξαναδιάβασα εκείνο το γράμμα που έγραψε με το μυαλό του στους τοίχους του κελιού του .. Ίσως αν είχε αφήσει να το διαβάσουν κι άλλοι……

Μία φράση υπογράμμισα .. "Πένθος. Μία λέξη με την ίδια ρίζα με το πάθος. Και οι δύο από το ρήμα "πάσχω". Στο πένθος και στο πάθος οι άνθρωποι πάσχουν και πασχίζουν να επιβιώσουν, να ξεπεράσουν αυτή τη μαύρη κόκκινη γραμμή που βρίσκεται μπροστά τους... Πόνεσε, για να μην ξεχνάς"...

Διαβάζοντας την λέξη «ΤΕΛΟΣ» , μία άλλη έρχεται στο μυαλό μου «έρεβος».. και αμέσως μετά «λύτρωση»..

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις