Πάσχα στο χωριό...

..καλοί μου φίλοι..χριστός ανέστη!! χρόνια πολλά να ζήσουμε ακόμα χαρούμενα, γελαστά, καλά..

φέτος ήταν ένα Πάσχα διαφoρετικό από τα άλλα... αν και δούλευα μέχρι Μ.Σάββατο μεσημέρι, η Κυριακή του Πάσχα με αποζημίωσε..

πρωινό ξύπνημα και προορισμός μας η Μακρυνεία, και το χωριό Δαφνιάς...
Στην διαδρομή γελούσαμε, τραγουδούσαμε.. όσο πλησιάζαμε όμως το άγχος μου τεράστιο, το στομάχι μου κόπμπος..ναυτικός!!!!
φτάνουμε, παρκάρουμε και αρχίζω να παίρνω βαθιές ανάσες.... δεν βοήθησαν αρκετά... αισθανόμουν ότι θα λιποθυμήσω.. παίρνω την τάρτα φράουλα που είχα φτιάξει απο βραδύς ανα χείρας , φοράω το καλό μου χαμόγελο, πιάνω τον Γιώργο μου από το χέρι και περνάω το κατώφλι της πόρτας.. αυτό ήταν σκέφτηκα.. τέρμα τα ψέματα..
άνθρωποι χαμογελαστοί με υποδέχθηκαν.. πρώτοι μου ευχήθηκαν , με αγκάλιασαν και με φίλησαν οι γονείς του Γιώργου.. αν και με έβλεπαν πρώτη φορά , με έκαναν να αισθανθώ πολύ οικεία.. χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι ο κόμπος στο στομάχι μου είχε "λυθεί"...
σειρά είχαν οι συστάσεις με τους θείους, τα ξαδέρφια... όλοι φιλικοί, ζεστοί, χαρούμενοι..
το βλέμμα μου έπεσε στα δύο αρνια , τα δύο κοκορέτσια, και το ρολό το κοτόπουλο που βρίσκονταν στην σούβλα... άρχισα να αναρωτιέμαι πόσους περιμένουμε ακόμα.. κανέναν, είμασταν 15 και είμασταν αρκετοί είπαν όλοι!!!!
κάθισα σε μία γωνίτσα με την τσάντα μου αγκαλιά και προσπαθούσα να το παίξω άνετη.. η προσπάθεια μου δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.. αλλα η προσπάθεια δεν είναι αυτή που λένε ότι μετράει???????
Το πρώτο ποτηράκι κρασί αποτελούσε παρελθόν, και η τσάντα μου είχε πάρει την θέση της μέσα στο δωμάτιο.. τα δυναμιτάκια έκαναν δυναμικά την παρουσία τους... τα αδέρφια του Γιώργου με είχαν περικυκλώσει και αισθανόμουν πλέον πιο άνετα.. σαν ένα μέλος της οικογένειας τους... αυτό ήταν .. τα χαμόγελα μου έβγαιναν αβίαστα... είχα ενσωματωθεί στην οικογένεια... έβλεπα στα μάτια τους ότι άνηκα και εγώ εκεί....

Πήραμε το αυτοκίνητο να πάμε μία βόλτα στην λίμνη....
εκεί που όλα είναι ήρεμα.....
που η θάλασσα περικλύει με τόση αγάπη το πράσινο...

εκεί που η φύση σε χαλαρώνει...
που το βλέμμα χάνεται..
και το μυαλό ταξιδέυει..
Το πράσινο σε χαλάρωνει..
τα δέντρα έστεκαν αγέρωχα

οι πάπιες ζούσαν στην δική τους διάσταση



Ενα καφεδάκι, ένα τσιγάρο για τον Γιώργο και η ώρα του φαγητού είχε φθάσει...
Επιστρέψαμε στο σπίτι και το πιάτο μου γέμισε.. όλοι κάτι εναπόθεταν στο πιάτο μου, μήπως και ντρέπομαι... η μαμά του Γιώργου προλάβαινε κάθε μου επιθυμία, και η Ελευθερία (η μικρή του αδερφή , μόλις 10 χρονών) καθόταν δίπλα μου και με συμβούλευε τι να προτιμήσω από όλα όσα υπήρχαν στο μακρύ τραπέζι και ο Γιώργος μου κρατούσε το χέρι για να παίρνω θάρρος!!! στην υγειά μας λοιπόν.....................................

η ημέρα κύλησε με γέλια, κρασάκι, καφέ, βόλτα.... μέχρι την ώρα που πήραμε το δρόμο της επιστροφής..
Είμαι πολύ χαρούμενη... πολύ ευτυχισμένη... πολύ ερωτευμένη...

και του χρόνου........................................................................