Μαρία Τσακίρη - ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Καλησπέρα σε όλους!!! 

Η Άνοιξη ήρθε και έφερε ήλιο, βόλτες και καλή διάθεση... μιά τέτοια μέρα ήταν και για μένα σήμερα.. βόλτα δίπλα στην θάλασσα με τα ανίψια μου... τι άλλο να ζητήσω? τα είχα όλα..  

Από το μυαλό μου όμως δεν έφευγε ένα βιβλίο.. αυτό που έγραψε την λέξη "τέλος" μόλις  σήμερα το πρωί.. για τη ακρίβεια δεν έγραφε "τέλος" , έγραφε "έχω πατήσει τα 50 και επιτέλους ΖΩ"

Πρόκειται για μία πέρα για πέρα αληθινή ιστορία που καταγράφεται από την συγγραφέα .. την ιστορία μιας κοπέλας, της Ιφιγένειας, που έχει ζήσει τόσα όσα δεν χωράνε σε 20 ταινίες μαζί.. Άκρως αληθινό και σκληρό.. δεν αντέχεται εύκολα.. ακριβώς όπως είναι και η ζωή μας... όπως είναι η ζωή της  Ιφιγένειας , και πολλών Ιφιγενειών ακόμα.. γιατί η ζωή δεν είναι ρόδινη.. 

Και ενώ μιλάει για έναν παΤΕΡΑ , εγώ αναγνωρίζω και κατηγορώ από την  πρώτη στιγμή την μηΤΕΡΑ.. την μόνιμα απούσα.. συγχαίρω και θαυμάζω τη αδερφική αγάπη.. αυτό το δέσιμο που δεν το καταλαβαίνουν πολλοί αλλά είναι κάτι μαγικό.. 

Και έτσι με τόσες πληγές ανοικτές, η Ιφιγένεια ανακαλύπτει τα ναρκωτικά.. και εκεί είναι που εγώ γυρίζω πίσω.. και την καταλαβαίνω απόλυτα.. που οι μνήμες μου ξυπνούν και αναγνωρίζω το 100% της αλήθειας αυτής της κοπέλας.. αναγνωρίζω το σοκ της ένεσης.. τα περίεργα μάτια.. την ανάγκη για δόση και το άγχος της αστυνομίας.. αναγνωρίζω την θέληση να ζήσουν μία ζωή κανονική, αλλά και την δύναμη που χρειάζεται.. τα αρ@*#&@ που πρέπει να έχεις για να αντισταθείς σε αυτούς που σε θέλουν μέσα στο παιχνίδι, τους "φίλους" που είναι πάντα δίπλα σου..Την προσπάθεια , την αντοχή και την ανεξάντλητη ψυχική δύναμη που χρειάζεσαι στα ιδρύματα απεξάρτησης.. Είναι συναισθήματα που κάθε "υγιής" άνθρωπος δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να δεχθεί..  

Στο βιβλίο μιλάει για την μητρότητα από πολλές διαφορετικές πλευρές.. και το δόσιμο μάνας σε παιδί.. την αληθινή αγάπη.. 

Δεν θέλω να προδώσω τίποτα.. θέλω να το διαβάσετε και να ζήσετε μέρα τη μέρα τη ζωή της Ιφιγένειας..

Κλείνοντας το βιβλίο,είναι η αλήθεια ότι  δεν είμαι και πολύ καλά... έχω γυρίσει πίσω.. έχω ζήσει και πάλι πράγματα που είχα θάψει στην μνήμη μου.. η ζωή μας είναι η επιλογή μας και εγώ είχα επιλέξει να μείνω δίπλα στον άντρα μου , ναρκωμανής χρόνια( που σαφώς έμαθα εκ των υστέρων).. πίστευα μπορούσα να αλλάξω τα πράγματα με την αγάπη μου.. αλλά από μόνη της δεν φθάνει.. πρέπει και ο άλλος να θέλει .. πραγματικα , αληθινά και πολύ... Είναι το σημείο που αγαπώ την Δανάη λίγο περισσότερο, γιατί την καταλαβαίνω.. θέλει πολλή μαγκιά και αγάπη αυτό που έκανε.. Γιατί ποτέ δεν καταστρέφεται ΜΟΝΟ μία ζωή..

Σοκάρομαι όταν συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά που διαβάζω έχουν χωρέσει στην ζωή ενός ανθρώπου και μάλιστα γυναίκας τώρα πια.. γιατί ήταν μόνο 7 όταν άρχισαν όλα.. μια ζώη που φλέρταρε χρόνια με τον θάνατο.. αλλά πάντα έβγαινε νικήτρια , έστω και αν κάποιες φορές αυτό δεν το ήθελε.. Μια ζωή γεμάτη..  και να που τώρα ζει.. και θέλει να γίνει παράδειγμα.. και μακάρι να γίνει.. γιατί κανείς δεν είναι σκουπίδι σε αυτήν την ρημάδα την ζωή.. όλοι έχουν να δώσουν και να πάρουν.. 

Υποκλίνομαι σε αυτήν την κοπέλα.. 

Η συγγραφέας έχει αποδώσει λέη προς λέξη την αφήγηση της γυναίκας αυτής. Με ωμότητα.. Με αλήθειες. Χωρίς τίποτα περιττό. Χωρίς να ωραιοποιήσει το παραμικρό.. 

Σήμερα στην βόλτα η ανιψιά μου με ρώτησε γενικά και αόριστα " Γιατί διαβάζεις βιβλία που σε στεναχωρούν και σε χαλάνε?".. της απάντησα απλα "γιατί αυτά κάποιος άνθρωπος τα έχει ζήσει.. είναι η ζωή"

Λίγα λόγια για το βιβλίο

«Μα τι τόσο σημαντικό έχει η ζωή σου για να γίνει βιβλίο;» ρώτησα αυθόρμητα την Ιφιγένεια σ’ εκείνη την πρώτη γνωριμία μας, τον χειμώνα του 1997. Όλα όσα μου είπε ήταν ανατριχιαστικά, φρικτά… Όσα άκουσα έκρυβαν τόση ασχήμια, που αναρωτιόμουν αν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Κάθε λέξη πιο βαριά από την άλλη. Όλες μαζί ισοπεδωτικές. 

Χίλιες και μία ζωές στριμωγμένες σε τέσσερις δεκαετίες, που με έκαναν να καταλάβω πως απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο με διαβολεμένη ψυχραιμία και προκλητικό θάρρος∙ συγχρόνως, μια απελπιστικά μελαγχολική και θλιμμένη γυναίκα με παγωμένη ψυχή, που τολμά να σε κοιτάξει κατάματα και να σου μιλήσει για εκείνη τη σχέση ντροπής με τον πατέρα της και για όλα όσα στιγμάτισαν την ύπαρξή της. 

Κάπως έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την έκδοση αυτή. Μόνο που χαθήκαμε με την Ιφιγένεια. Και για περίπου είκοσι χρόνια η ιδέα του βιβλίου έμεινε μια ανικανοποίητη επιθυμία, ώσπου νίκησε η ανάγκη μας να φωνάξουμε δυνατά την αλήθεια και να σώσουμε όσο περισσότερες ζωές μπορούμε. Και την αλήθεια αυτή την κρατάτε στα χέρια σας.