Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς - Fredrik Backman

 

Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς.. ένα βιβλίο που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά.. 

Ένα βιβλίο που στις 108 του σελίδες , περικλείει μία σχέση παππού- εγγονού , παππού-γιαγιάς , πατέρα-γιου.. σχέσεις ζωής γεμάτες αγάπη και κατανόηση.. το Αλτσχάιμερ , μία άγνωστη ακόμα αρρώστια του μυαλού.. Μία "δοκιμασία" που ζεις κάπου στο ταξίδι της ζωής σου , και αρχίζεις να χάνεις την ταυτότητα σου και το που βρίσκεσαι ,χάνεις σιγά σιγά τις αναμνήσεις των αγαπημένων προσώπων, της ζωής σου. Και εκεί έρχεται η θέληση που έχουν οι γύρω σου να σε βοηθήσουν και να σταθούν δίπλα σου την ώρα που τους χρειάζεσαι . 

Στο βιβλίο ο παππούς έχει αγάπη για την ζωή , τα μαθηματικά , τον εγγονό του.. έναν εγγονό βράχο δίπλα του , που αντιστρέφει τους ρόλους και γίνεται βράχος δίπλα του μέχρι να ολοκληρώσει το ταξίδι σε αυτήν την ζωή χωρίς να τον κάνει στιγμή να αισθανθεί ότι τον κουράζει η επανάληψη ή η απώλεια μνήμης.. Ένας γιος που φαντάζει σκληρός... και μία γιαγιά που έρχεται στις αναμνήσεις ή καλύτερα που ποτέ δεν έφυγε από εκεί...

Ένα βιβλίο που μου έφερε στην μνήμη τον δικό μου παππού και την άνοια που του έκανε "παρέα" ευτυχώς για μικρό χρονικό διάστημα στο δικό του ταξίδι... τώρα ξέρω πως είναι και η δική τους πλευρά... και τους αγαπώ ακόμα πιο πολύ..

Ένα βιβλίο που εμένα προσωπικά με προβλημάτισε.. κράταω την φράση του μικρού Νούα , όταν η δασκάλα τους ζήτησε να γράψουν μία έκθεση με θέμα " το νόημα της ζωής".. και όλη η έκθεση ήταν μία πρόταση

 "το νόημα της ζωής είναι να έχεις συντροφιά".