Μια γυναίκα απολογείται - Μαρία Λούκα

 

Ένα ποτήρι ουίσκι, ίσως και δύο ή και τρία, η διάχυτη μυρωδιά του.. σε συνδυασμό με τον αντρισμό του πατέρα, την υποχωρητικότητα  της μητέρας ,τις κλειστές πόρτες του σπιτιού, και τα ερμητικά κλεισμένα στόματα της γειτονιάς .. Ένας συνδυασμός που ορίζει ζωές και καταστρέφει ψυχές….

Είχα χρόνια να διαβάζω και να αναζητήσω το μολύβι μου για να υπογραμμίζω.. Είναι κάποια βιβλία που όσο μικρά κι αν είναι , τόσο μεγάλη είναι η «γροθιά»..

Και ενώ όλοι μάθαμε τον όρο «γυναικοκτονία» και σαφώς τον καταδικάζουμε εύκολα πίσω από μία οθόνη με την ευκολία που πληκτρολογούμε σε ένα άψυχο πληκτρολόγιο..όλο αυτό μας περνάει εύκολα , στο επόμενο λεπτό και στην επόμενη είδηση που θα βρεθεί μπροστά μας.. δικάζουμε , καταδικάζουμε αλλά ποτέ δεν ψάχνουμε την ρίζα του κακού.. αυτήν που αν την ανακαλύψουμε και κοιτάξουμε γύρω μας προσεκτικά , ίσως κάποιος / κάπου να  μας φωνάζει , να κραυγάζει με τον δικό του σιωπηρό τρόπο, γιατί αυτόν έχει..

Ας μάθουμε μέσα από αυτό το βιβλίο και την «έμφυλη βία», φαινόμενο δυστυχώς που υπάρχει και αναπτύσσεται στις μέρες μας… Το βιβλίο αυτό μας πιάνει από το χέρι και μας βάζει να βαδίσουμε δίπλα δίπλα με το θύμα που έγινε θύτης και ποτέ δεν έπαψε να είναι θύμα .. Μία εξομολόγηση ενός παιδιού , ενός διαφορετικού παιδιού που απλά ήθελε να ζήσει φυσιολογικά ..και όχι στο ίδρυμα , στην φυλακή των προβλημάτων όπως το αποκαλούσε.. Μια ζωή ακόμα και σε παγκάκι , που όμως καταλήγει στη φυλακή.. και άντε τώρα σε μία αίθουσα δικαστηρίου και σε τόσο λίγο χρόνο να χωρέσεις την ζωή σου και το είναι σου.. σε ανθρώπους που πιθανόν και να μην έχουν την διάθεση να σε καταλάβουν , να νιώσουν το φορτίο σου…

«…σ’ έναν κόσμο μπαζωμένο από το ψέμα, κανείς μάλλον δεν είναι αθώος, αλλά πιστέψτε με , έχω λιγότερες κηλίδες από τα καλοσιδερωμένα σας κοστούμια. Σας ζητώ να παραδεχτείτε ότι δεν είχα άλλη λύση και να με αφήσετε να φύγω. Μην ανησυχείτε για την τιμωρία. Δεν θα βγείτε ρηγμένοι σ΄αυτό το ζύγισμα. Την έχω ξεπληρώσει με το παραπάνω……»