Ενός λεπτού σιγή - Μένιος Σακελλαρόπουλος

 

Μένιος Σακελλαρόπουλος... 

Το όνομα του εγγύηση για αυτό που θα ακολουθήσει, κάθε φορά που ένα καινούριο του βιβλίο, θα φθάσει στα χέρια μου ... 

Μια εναλλαγή του τότε και του τώρα τα πρώτα 

κεφάλαια που σε κάνουν να θέλεις να τα ρουφήξεις γρήγορα,  να μάθεις τι συνέβη,  να καταλάβεις τους ήρωες και τον ρόλο τους σε αυτό το γαϊτανάκι που είναι όλοι μπλεγμένοι...

"Ενός λεπτού σιγή" ή ενός λεπτού ΚΡΑΥΓΗ θα έλεγα εγώ.. 

Μια κραυγή για όλα όσα κρύβουμε μέσα μας ... για όλα όσα αισθανόμαστε.. για όλα όσα ζούμε χωρίς να τα επιλέγουμε.. 

Ένα βιβλίο που αυτήν την φορά δεν έκλαψα.. όμως σίγουρα θύμωσα!!!! Και θύμωσα πολύ, με πολλούς και με πολλά..

Θύμωσα με την αδιαφορία των ανθρώπων.. θύμωσα με την ίδια την ζωή... 

Πιάστηκε το στομάχι μου με την ιστορία των ανθρώπων που ενώ είχαν πολλά , δεν έχουν τίποτα και παλεύουν με αξιοπρέπεια τα θεριά..για "μια δανεική ζωή"..

Προβληματίστηκα με την ευκολία των ανθρώπων να θυματοποιούνται και να ρημάζουν ζωές , χωρίς να βλέπουν μέσα τους ... 

Στεναχωρήθηκα με τα παιδιά που στην καλύτερη τους ηλικία, ενώ θα έπρεπε να τα απασχολούν έρωτες, παιχνίδια και μαθήματα, αυτά γίνονται πιόνια στα χέρια των γονιών και των λαθών τους ...

Και κάπου εκεί ένα ψυχιατρείο, "μια αποθήκη ψυχών" κάποιες φορές .. "ένα νεκροταφείο ψυχών".. κάποιες άλλες.. ενα "βήμα" μακριά η απέναντι όχθη και σε όλους φαντάζει μακρινή.. Είναι όμως τόσο δίπλα μας ...

Ένα βιβλίο που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο σε αυτόν τον κόσμο, ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η αγάπη, ούτε η οικογένεια, ούτε..ούτε..ουτε.. διαβάζοντας καταλαβαίνεις ότι σε δευτερόλεπτα όλα αλλάζουν.. και τότε ίσως και να είναι αργά!!! Όμως πάντα υπάρχει εκείνο το ένα λεπτό που και πάλι μπορεί να αλλάξει τα πάντα.. από το άσπρο σε μαύρο και από το μαύρο στο άσπρο....

Και όπως λέει ο αγαπημένος Μένιος στο σημείωμά του.. οι σοφές γιαγιάδες έλεγαν "για να μείνει αναμμένο το τζάκι, θέλει σκάλισμα. Αλλιώς η φλόγα πέφτει και τελικά σβήνει.."