βιβλία...

.. καλησπέρα!!!!!

να την πάλι η ζέστη του καλοκαιριού... άντε να πάμε να κάνουμε κανά μπανάκι!!!!

ανάρτηση για βιβλία σήμερα... 4 βιβλία που δεν θα ξεχάσω... που τα διάβασα γρήγορα.. και που θα τα σύστηνα με μεγάλη ευκολία.... 4 συγγραφείς που διαβάζω ότι καινούριο και αν κυκλοφορήσουν και δεν με απογοητεύουν ποτέ.....

Η Ιφιγένεια έπιασε τα γέρικα χέρια της μάνας της και τα σκέπασε με τα δικά της. «Πώς με λένε;» έκανε την αγωνιώδη ερώτηση. «Θυμάσαι; Πες μου… με θυμάσαι;» Περίμενε με κομμένη την ανάσα, θαρρείς κι από την απάντηση της Χαράς εξαρτιόταν η ύπαρξή της. Η Χαρά ξερόγλειψε τα χείλη αργά. «Ιφι… Ιφι…» ψέλλισε τέλος και τα δάκρυα κύλησαν απ’ τα μάτια της κόρης. Δόξα τω Θεώ, δεν είχε πάει στράφι η θυσία της. Η μάνα της δεν την είχε ξεχάσει…

Ο κόσμος της Ιφιγένειας ήταν αληθινή ευλογία μέχρι εκείνη τη λευκοντυμένη μέρα που άρχισε να διαλύεται και να κατακλύζουν τη ζωή της απώλειες και προδοσίες: o πατέρας της, η μεγάλη της αδυναμία. η μητέρα της, το αιώνιο στήριγμά της. η δουλειά της. ακόμη κι αυτός ο έρωτας της ζωής της, ο άντρας της. Η ώρα που θα αντιμετωπίσει τις αλήθειες της ζωής της έχει φτάσει. Μένει τώρα να διαπιστώσει αν οι όρκοι της αγάπης θα χωρέσουν τη θυσία της ή θα γυρίσουν την πλάτη στους πληγωμένους καιρούς.

Η ιστορία μιας γυναίκας που ρισκάρει να χάσει τα πάντα, γιατί δε θέλει να ρισκάρει να χάσει τον εαυτό της.

Ένα βιβλίο που με ταξίδεψε 1 χρόνο πριν.. όταν η μαμά μου ήταν στο πλευρό της γιαγιάς μου μέρα νύχτα.. και όταν "έφυγε" πήρε σειρά ο παππούς μου, που αν και με γεροντική άνοια, αισθάνθηκε την απουσία της γιαγιάς και σε 5 μήνες "έφυγε" να πάει κοντά της... Ένα βιβλίο που περιπλέκει τα συναισθήματα μας με περίτεχνο τρόπο.. που σου δίνει μία άλλη οπτική των καταστάσεων.. Ένα βιβλίο που σου παραδίδει μαθήματα σχέσεων.. μάνας - κόρης, παιδιών - γονιού, σύζυγος προς σύζυγο... κλπ!!! Σελίδα σελίδα το ρουφάς και αναρωτιέσαι... τι πρέπει να ρισκάρεις? λογική ή συναίσθημα? Σε ποιον να ρίξεις το βάρος της προσοχής σου? Στην μητέρα που σε χρειάζεται? Στον σύζυγο που του λέιπεις? Στην αδερφή που έχει κλειστεί στο καβούκι της και σηκώνει τον δικό της σταυρό? Στα παιδιά σου που έχουν την ανάγκη σου? απλά διαβάστε το...

Η Μυρσίνη, καρπός του παράφορου έρωτα ενός Μακεδόνα και μιας Τσιγγάνας, μεγαλώνει ανάμεσα στους διαφορετικούς κόσμους του πατέρα και της μητέρας της, νιώθοντας πως δεν ανήκει απόλυτα σε κανέναν. Στα εννιά της χρόνια, όταν την εγκαταλείπει η μητέρα της, η μικρή Μυρσίνη πρέπει ν’ αντιμετωπίσει ολομόναχη το παράξενο χάρισμά της, την έκτη αίσθηση που έχει κληρονομήσει από την τσιγγάνα προγιαγιά της.

Αδυνατώντας να διαχειριστεί ένα χάρισμα που το βλέπει σαν κατάρα, το καταπιέζει και εντάσσεται στον κόσμο του πατέρα της. Πολλά χρόνια αργότερα, γυναίκα πια, επισκέπτεται για πρώτη φορά με το μνηστήρα της τον τόπο καταγωγής της για να τακτοποιήσει τις κληρονομικές της υποθέσεις. Κι εκεί γνωρίζει τον Στέφανο Βρεττό, έναν άντρα που ανατρέπει όλες τις βεβαιότητες της ζωής της.

Στη φθινοπωρινή Μακεδονία, ο διαισθητικός της εαυτός αφυπνίζεται έπειτα από ένα λήθαργο που κράτησε είκοσι χρόνια. Κι ενώ η Μυρσίνη παλεύει με τα χαώδη συναισθήματά της, ένας άγνωστος εχθρός επιβουλεύεται τη ζωή της…

Ένα βιβλίο.. μία μυρωδιά-αυτή του περγαμόντου και πολλές εικόνες... αναζήτησα το περγαμόντο , να το μυρίσω.. κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του!!! βρέθηκα στην Μακεδονία.. στην πλατεία του χωριού.. περπάτησα στο δάσος, κολύμπησα στον καταράκτη και περιηγήθκα στους μισογκρεμισμένους νερόμυλους... Ένα φθινόπωρο είναι αρκετό για να ανατραπεί όλη η ζωή της ηρωίδας.. που όμως είναι τυχερή.. βιώνει έντονα την πατρική αγάπη, και έχει μία φίλη δίπλα της φύλακα - άγγελο, μία φιλία δυνατή σαν αυτές που όλοι ονειρευόμαστε... η φράση που διάβασα... για την τσιγκάνικη ψυχή της (αφού η μητέρα ήταν τσιγκάνα) μου άρεσε.. και διάβασα για τους τσιγκάνους.. Κατανόησα και την μικρούλα που δεν είχε μαμά.. και ασυναίσθητα ήθελε να εγκρίνει πρώτα αυτή, την δεύτερη μαμά της..

Άγιος υάκινθος... ένας άγιος που δεν θα ξεχάσω πια... είναι σαν να έχω περάσει ώρες στο άσπρο ξωκλήσι.... δεν τον ήξερα πριν το "φθινόπωρο".. τώρα όμως έψαξα : Ο Άγιος Υάκινθος,Άγιος της αγάπης,του έρωτα,προστάτης των ζευγαριών,της σχέσης άνδρα και γυναίκα,γιορτάζεται πλέον κάθε χρόνο,στον ίδιο τόπο,12 χιλιόμετρα νότια των Ανωγείων,στους ορεινούς Φούρνους,στο ομώνυμο πέτρινο εκκλησάκι (σε στυλ ΜΙΤΑΤΟΥ) που χτίστηκε στην χάρη του,και σε υψόμετρο 1200 μέτρα(στον Ψηλορείτη)."στις 3 Ιουλιου

Βιβλίο με ανατροπές και απρόβλεπτες εξελίξεις, που δεν σε αφήνει να το αφήσεις...

Η Ειρήνη πάντα πίστευε αυτό που έλεγε η γιαγιά της: «Το ουράνιο τόξο είναι η σκάλα που χρησιμοποιούν οι ψυχές για να φτάσουν στον ουρανό…» Έτρεχαν μαζί και αναζητούσαν την άκρη του, μικρό κορίτσι εκείνη στο χωριό της κοντά στα σύνορα. Όνειρό της να γίνει δασκάλα, αλλά η μοίρα είχε άλλα γραμμένα. Για να αποφύγει ένα γάμο που της κανονίζει ο πατέρας της, η Ειρήνη θα βρεθεί στην Αθήνα, και δίπλα στη θεία της, τη μεγάλη τραγουδίστρια Βένια, θα γνωρίσει την λάμψη της σόουμπιζ… αλλά και το σκοτάδι της.

Ο έρωτάς της με τον Μάξιμο θα γίνει βορά στα θηρία των μέσων μαζικής ενημέρωσης κι εκείνη θα τραβήξει πάνω της όλα τα πυρά και όχι μόνο τα τηλεοπτικά…

Ίσως ήρθε η στιγμή να τα αφήσει όλα πίσω. Αξίζει όμως μια ζωή χωρίς χειροκρότημα;

Αγαπημένη Λένα... αγαπημένο και αυτό το βιβλίο!!! Δυνατή πένα, όπως πάντα.. έντονα συναισθήματα.. βούρκωσα, δεν το κρύβω...
Τώρα που το διάβασα αναρρωτιέμαι.. αν ήμουν στο δίλημμα τι θα διάλεγα το χειροκρότημα και την άβυσσο που κρύβει πίσω του??? ή την ηρεμία της ανωνυμίας στο Πάπιγκο???

Και η ζωή καμιά φορά μας πάει όπου είναι γραφτό και δεν γυρίζει πίσω να διορθώσουμε τίποτα.. ίσως αυτό πλήρωσε στο τέλος η Λουκία και ο Μηνάς..

Καμιά φορά όμως βλέπουμε ακόμα και την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται.. όπως και η Βένια.. όμως δεν έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τίποτα.. απλά ακολουθούμε , παρακολουθούμε και προσπαθούμε να προστετεύσουμε τους αγαπημένους μας από την "καταιγίδα" που έρχεται...

Αναρωτιέμαι με τον Γρηγόρη και την δύναμη ψυχής του... δεν θα το άντεχα σίγουρα.. αλλά καμιά φορά ο έρωτας όλα τα μπορεί.. έτσι δεν λένε????

Και κάτι τελευταίο.. δεν με αφορά αν το βιβλίο σε κάποια σημεία του, μου θύμισε την γνωστή τραγουδίστρια.. ιστορία της ζωής είναι και αυτή.. όπως και αυτή του βιβλίου.... Το βιβλίο το βρήκα συγκλονιστικό.....

Στο βάζο με τα ψεύτικα τριαντάφυλλα υπάρχει ένα κουτάκι. Μέσα στο κουτάκι έχω φυλάξει μια καρδιά από κοράλλι. Τη φορούσε η γυναίκα μου. Θέλω να την πάρεις εσύ. Θέλω να τη φοράς εσύ… για να με θυμάσαι…

O Δημήτρης είναι αστυνομικός και ζει στη Σαντορίνη, προσπαθώντας να ξεχάσει τη χαμένη του αγάπη και να φτιάξει και πάλι τη ζωή του. Η Αλεξία είναι ιδιόρρυθμη, παραβατική, απροσάρμοστη, απείθαρχη. Μέχρι που η ζωή την αναγκάζει να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια. Η Μελίνα, που μεγάλωσε χωρίς μητέρα, είναι τρυφερή κι αθώα, και ονειρεύεται την πραγματική αγάπη. Ο Οδυσσέας, πλασμένος με τη στόφα του ήρωα, παλεύει για τα ιδανικά του, ψάχνοντας απεγνωσμένα την Ιθάκη του. Τέσσερις ήρωες που μπλέκονται ανάμεσα σε ιστούς αράχνης καμωμένους από ψέματα και παλεύουν για να ξεφύγουν αναζητώντας το κόκκινο κοράλλι της καρδιάς τους. Ριζώνει, άραγε, η αγάπη χωρίς την αλήθεια;

Τελευταίο στην ανάρτηση αλλά πρώτο στην καρδιά μου το κόκκινο κοραλλι!!!!! Ένα βιβλίο που μόλις έπιασα στα χέρια μου βούρκωσα... στα "αυτιά" του βρισκόταν τυπωμένη η κριτική μου για το προηγούμενο βιβλίο της συγγραφέως "αγαπώ θα πει χάνομαι".. ένα ανέλπιστο δώρο , που με βρήκε απροετοίμαστη και με έκανε πολύ πολύ ευτυχισμένη.. Μια συγγραφέας , ένας άνθρωπος διαμάντι...

Κόκκινο κοράλλι... Βρέθηκα να σεργιανίζω στην Σαντορίνη για ακόμα μία φορά... να τρέχω με την μοτοσυσκλέτα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, στην πανέμορφη Ολλανδία να ψάχνω δουλειά..

Ένας κόσμος με ψέματα και "βιτρίνες".. και μία αλήθεια που πασχίζει να βρει χαραμάδα να δείξει ότι υπάρχει... Διάβαζα και αισθανόμουν την ανάσα τον ηρώων δίπλα μου.. Η αδρεναλίνη μου είχε εκτοξευθεί.. μία γλυκιά μελαγχολία με τύλιξε.. και ξαφνικά έφτασα στην λέξη "τέλος".. τόσο γρήγορα.. και κάπου εκεί έψαξα τον λαιμό μου.. έψαχνα να βρω κρεμασμένο το κόκκινο κοράλλι της ηρωίδας... μιάς ηρωίδας που λάτρεψα.. γιατί είχε δύναμη, είχε σθένος, είχε αγάπη και πείσμα.. η ζωή της χρωστούσε και ακόμα και αν άργησε , της εξόφλησε τα χρωστούμενα...

Μία μητέρα που αν και την κατάλαβα, δεν την συμπόνεσα ακόμα και όταν ζητούσε την λύτρωση..

Αγάπη διάχυτη στο βιβλίο .. με όλες της τις μορφές... έτσι όπως θέλουμε να είναι ακόμα και όταν πονάει..

ΑΓΑΠΗ και ΑΛΗΘΕΙΑ... τι άλλο να ζητήσει κανείς???

Έψαξα και για το κόκκινο κοράλλι : Το κόκκινο Κοράλλι είναι μία ¨θερμή¨ πέτρα και ως τέτοια λέγεται ότι διοχετεύει θάρρος, κουράγιο και δύναμη σε αυτόν που τη φοράει.

αυτά και για σήμερα.... καλό ΣΚ να έχουμε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! φιλάκια!