Μία περίεργη ημέρα....

Εχθές το πρωί περπατούσα στο κέντρο της πόλης.. Στην συγκεκριμένη γωνία , η ίδια γιαγιούλα..




Να κοιτάει πάντα τις πλάκες του πεζοδρομίου έχοντας δειλά απλώσει το χέρι της.. από την πρώτη φορά που την είδα, έσκυψα και της έδωσα χρήματα. Από τότε όποτε περνάω από εκεί την ψάχνω πάντα. Οι ευχές που κάθε φορά βγαίνουν από το στόμα της πέρα για πέρα αληθινές, ευχές καρδιάς.. (κάτι που χρειάζεται περισσότερο στην σημερινή κοινωνία).

Μία γιαγιούλα, ευγενική, καλοβαλμένη, καθαρή, με τα άσπρα της μαλλάκια μαζεμένα κότσο..

Εχθές ήταν και άλλη μία κυρία εκεί, και μιλούσαν και κλάιγανε. Όταν πλησίασα το πρόσωπο της γιαγιούλας σαν να φωτίστηκε λίγο. Η άλλη κυρία με ρώτησε κατευθείαν "ξέρεις τι αρχοντογυναίκα ήταν? την ξέρω πολλά χρόνια"
Τότε η γιαγιούλα ξέσπασε σε λυγμούς και τα λόγια έφυγαν αβίαστα "πέθανε ο άντρας μου, πέθανε ο γιος μου, και η κόρη μου πήδηξε από το μπαλκόνι. Μου άφησε δύο μωρά παιδιά.. να τα αφήσω να τα πάρουν τα ορφανοτροφεία? Το ένα έχει επιληψία πρέπει να κάνει εγχείρηση, προσπαθώ να μαζέψω λεφτά, να φάμε, για γιατρούς"

"γιαγιούλα γιατί δεν πας σε μία εκκλησία, σε ένα κανάλι? τόσους βοηθάνε?" Μόνο αυτό κατάφερα να ψελίσω..

Η απάντηση μία και καθηλωτική "ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ. Και εδώ που κάθομαι ντρέπομαι.. αλλά των παιδιών σου τα παιδιά είναι δυό φορές παιδιά σου, δεν μπορώ να τα αφήσω"

Δεν μπόρεσα να πω τίποτα άλλο... έφυγα... με βήματα αργά και την καρδιά να χτυπάει περίεργα.. με σκέψεις πολλές...